Week 9, nog maar 1 tegaan!
Door: Esmee Wirtz
Blijf op de hoogte en volg Esmee
21 Februari 2016 | Spanje, Isla de Gran Canaria
Week 9 is alweer in gegaan en ik weet niet of ik hier nou intens blij of juist intens verdrietig om moet zijn.
Het is een raar besef dat mijn ‘thuis’ hier, straks niets meer dan een onwijs mooie herinnering is. Het duurde even voor ik mijn kamer mijn thuis kon gaan noemen. Als ik naar buiten uit het raam kijk zie ik rotsen, de bergman met zijn mooie blauwe handdoek, onze grote vriend vanaf dag 1! (not). Als ik op het balkon zit en ik voor me uit kijk zie ik het levendige San Agustin, de prachtige zee en de mooie volle palmbomen. Wat ga ik dit straks missen. Zelfs de comandoor die ik beetje voor beetje meer begin te accepteren. Ik zit er tegenwoordig al langer dan 5 minuten om te eten op een normale dag.
Het is raar om te beseffen dat ik straks de avonden weer alleen ga spenderen, ook natuurlijk wel met vrienden, maar hier zit er elke avond wel iemand op onze kamer te chillen. Kamer 13, bekend bij iedereen als de geesten kamer, de kamer met een liefdes geschiedenis van talloze stagiaires voor ons en sinds onze komst is kamer 13 ook de inloop kamer geworden. De deur staat altijd wel open voor iedereen en er is ook altijd wel wat te doen. Kamer 13, The place to be!
Aan de andere kant kan ik het ergens ook wel accepteren. Niet alleen omdat het wel moet, maar ook omdat ik er onwijs veel zin in heb om weer met Zoë te kunnen knuffelen, weer leuke dingen te gaan doen met mijn vrienden, weer lekker vrijdag avonden op de manage te zijn, weer te kunnen oppassen en niet te vergeten mijn schooljaar halen, examens knallen en fun hebben.
Maar dit typend besef ik me eigenlijk hoeveel geluk ik heb gehad. Dat ik in precies dit hotel terecht kwam, in deze kamer en met deze mensen om mij heen. Ik had het serieus niet beter kunnen treffen.
Ik ben al aan het bedenken wat ik hier zal laten, wat ik nog moet kopen, wat ik voor mensen hier moet kopen en voor mensen thuis. Ik heb zelfs al een deel van mijn kleren in mijn koffer gepakt…
( eigenlijk er meer in gesmeten, dat netjes opvouwen komt de laatste dag denk ik pas aan de orde.)
Zoveel om over na te denken, terwijl ik juist er niet aan wil denken dat ik binnen kort weg zal zijn…
Maargoed, nu op naar deze week, die overigens ook weer onwijs leuk was! Ik heb alle schade van de vorige week sowieso wel weer ingehaald.
Maandag begon de dag direct goed, met een kleine kater in bed….. Denise en ik hadden afgesproken om rond half 11 naar Maspalomas te gaan. Half 11 werd echter ongeveer 12 uur… Eerst zijn we door de woestijn gesjokt, zoekend naar de kamelen. Het enigste wat we hoefde te doen was onze neus te volgen. En ook wel een klein beetje de richtingbordjes maar goed. Bij de kamelen aangekomen gaven we ieder 12 euro aan de man en mochten we plaats nemen op Bahia ( zo heette onze kameel ). Toen het startschot werd gegeven moesten we ons goed vast houden en kwamen de kamelen omhoog. Het was ergens wel een zielig gezicht, omdat de kamelen het duidelijk erg warm hadden. Na een tochtje van ongeveer een half uur hadden we het wel weer gezien. De omgeving was prachtig, maar nadat de kameel achter ons voor de 3e keer in Denise der rug nieste was het allemaal wel genoeg.
Daarna zijn we wat gaan eten en zijn we opzoek gegaan naar het strand, waar we de rest van de middag te vinden waren.
Toen we die middag thuis kwamen zat ik gezellig met Zekye te chillen op onze kamer. Tot plotseling de telefoon ging. Het was Kimberly vanaf de receptie die kwam waarschuwen dat er kamer controle kwam. 2 seconden ging er door mijn hoofd dat ik beter mijn koffers kon gaan pakken. Als de beste man in kwestie deze troep zou zien zouden we direct 5 waarschuwingen te pakken hebben. Het was serieus één grote tering bende……. Na deze 2 seconden sprongen we omhoog en pakte alles wat los en vast stond en gooide het in de badkamer. Mijn hart ging als een razende tekeer. Dit was het moment om mijn acteer skills te showen. Toen alles er redelijk toonbaar uitzag keken we in de badkamer en zonk de moed mij ernstig hard in de schoenen. Dit ging hij echt niet oké vinden... Ondertussen waren er denk ik 3 minuten verstreken en zou hij ieder moment op onze kamer komen. Snel sprong ik over de vuilniszakken en bergen met handdoeken naar binnen, deed ik de douche aan en sloot de deur. Een masterplan was het, want hij zou echt niet de badkamer binnen komen als er iemand stond te ‘douchen’. Toen hij binnenkwam riep ik dus tegen de vuilnis in de badkamer: ‘Roos, er is kamer controle!’ Zodat hij dacht dat er echt iemand stond te douchen. De keuring hebben we met vlag en wimpel doorstaan, maar damn, mijn hart zat tot boven mijn keel!! Haha
Die avond gebeurde er nog meer. Wind, ernstig veel wind. De lucht kleurde zich rood oranje, zwart en paars. De eerste week hadden we te maken met een heuse Afrikaanse zandstorm. Nu waren we beland in de Marokkaanse regen storm. Aankomende dagen werden we vast voorbereid op ons thuiskomst in Nederland. Regen, regen en niet te vergeten, regen….. Wat een hoopje ellende zeg. Ons bergend voor de storm die komen ging, ben ik maar lekker in mijn bedje gaan liggen. Geen betere plek om je voor je grootste angsten te verschuilen.
Die dinsdag was het weer even bikkelen op het werk. Maar dit was vol te houden omdat ik wist dat we die avond weer lekker gingen stappen. En dat stappen is weer goed gelukt, als echte zangeressen stonden we met een rietje achter ons oor op de dansvloer. Ook vond ik ergens nog een mooie snor op een stokje, dus mijn avond kon niet meer stuk. Na deze avond ben ik alleen wel verplicht om een riem te krijgen. Ze waren me namelijk iedere keer weer aan het zoeken, eerst was ik beneden een pasje voor gratis drank aan het regelen. Ik was alleen vergeten dit te vertellen aan een nuchter iemand. Vervolgens moest ik een smsje versturen waardoor ik nog weer 10 minuten zoek was. Al met al was het wel weer een ontzettend geslaagde avond en hebben we onszelf weer van onze beste kanten laten zien.
Die woensdag was ik gelukkig vrij. En niet alleen ik, maar heel veel mensen. Zek, Kim, Roos, Danielle, Tessa, Daisy en Isabel. Met z’n allen zouden we eerst naar Aqualand gaan. Een water pretpark. Helaas werkte het weer niet mee waardoor we highspeed een plan B moesten gaan verzinnen. We zouden eerst naar het marktje in San Fernando gaan om daar een leuke tas te scoren, en daarna door naar El Tablero om daar nog verder te shoppen. Ook hier zijn we goed geslaagd. Een nieuwe tas voor mij en een leuk vestje, aangezien ik weer terug het koude weer in ga. Toen we die middag thuis kwamen zijn we met z’n allen de Thalasso in geplonsd. Het heerlijke zoutwater bad. Na 20 minuutjes waren we die echter alweer zat waarna we in de sauna doken. Ook deze wist ons niet lang te boeien. Er restte dus nog één ding om te doen, en dat was verder uit-kateren op de ligbanken, met uitzicht op de prachtige zee. Een heerlijke dag dus. Helaas wel met het besef dat ik hierna 8 dagen lang moest werken tot mijn volgende vrije dag. HELS!!
Donderdag was een lange werkdag, waarna ik weer lekker op tijd in mijn bedje lag.
En vrijdag hadden we eindelijk weer een keer een splitdag. Werken van half 10 tot half 2 en daarna van half 6 tot 9 uur. Echter was ik het hier niet mee eens. Want wij van de receptie moeten namelijk altijd wachten tot half 10, terwijl de mensen die officieel half 10 op hun rooster hebben staan al lekker om 9 uur vertrekken. We besloten dus lekker om ook pas om 18:00 terug te komen. En vervolgens wel om 21 uur vertrekken. Die middag wouden Denise en ik gezellig samen wat eten beneden. Het regende alleen super hard. We besloten onze schaamte opzij te zetten en een taxie te bestellen. Het was wel heel heftig aangezien het lopend ongeveer 10 minuutjes is. Aangekomen bij het restaurantje klaarde de lucht alweer een beetje. Na het eten was het zelfs alweer droog, maar de luiheid was nog niet verdwenen. Vol schaamte namen we ook gewoon weer de taxie omhoog. Omdat we deze dag gewoon even lekker lui waren.
Die avond ben ik ook nog wat gaan drinken met Hanneke. Aangezien gisteren hier de carnaval pas begon was eerst de bedoeling allemaal in ons mooie pak naar Yumbo te gaan, en daar de boel eens goed onveilig te maken. We houden ons hier alleen nooit aan het originele plan dus uiteindelijk gingen er maar 2 naar de Yumbo en gingen Han en ik op pad voor een lekkere cocktail ( wat uiteindelijk bier werd ) en lootjes scoren. Helaas zat deze avond het geluk niet zo mee bij de lootjes.
Toen hadden we zaterdag, de dag dat ik voor de zoveelste keer weer van 10 tot 18:00 moest werken. Geen zin in, maar wel handig. We gingen namelijk eerst uit eten met Roos en Zekye, eigenlijk wou ik daarna graag een powernap nemen omdat ik kei moe was. De powernap werd alleen vervangen door mensen in onze kamer, 7-up en een fles wodka…. Vervolgens hebben we ons opgedoft en zijn we met z’n allen naar Yumbo gegaan.
De carnaval hier lijkt voor geen meter op dat van Nederland. Aangezien Gran Canaria het 2e grootste carnaval viert van Europa had ik verwacht dat de straten vol stonden met mensen in pak, dat je overal van die kleuren zag en mooie wagens. Echter was net als oudjaarsnacht ook dit wel een beetje een dompertje. Er waren wel mensen, maar niet ontzettend veel. En ongeveer 90% van deze mensen waren niet verkleed. Na een uurtje hebben we dus ook maar de taxie genomen naar onze oude vertrouwde Kasbah en hebben we daar in onze kleding ook prima vermaakt, ondanks dat er verder niemand verkleed was en iedereens ons aankeek alsof we halve garen waren…
Deze zondag ochtend was het opstaan weer zwaar. 10 uur moest ik beginnen maar ik lag er natuurlijk weer laat in…. Een helse dag was het wel, ik had wel is waar bijna zin om naar huis te gaan. Deze dag was het gewoon net even niet… Maar gelukkig hebben we deze avond wel gezellig wat gegeten met een paar mensen aan het strand, dus dat maakte de dag wel weer goed!!
~XoXo~ Esmée, en tot over 10 dagen!
Het is een raar besef dat mijn ‘thuis’ hier, straks niets meer dan een onwijs mooie herinnering is. Het duurde even voor ik mijn kamer mijn thuis kon gaan noemen. Als ik naar buiten uit het raam kijk zie ik rotsen, de bergman met zijn mooie blauwe handdoek, onze grote vriend vanaf dag 1! (not). Als ik op het balkon zit en ik voor me uit kijk zie ik het levendige San Agustin, de prachtige zee en de mooie volle palmbomen. Wat ga ik dit straks missen. Zelfs de comandoor die ik beetje voor beetje meer begin te accepteren. Ik zit er tegenwoordig al langer dan 5 minuten om te eten op een normale dag.
Het is raar om te beseffen dat ik straks de avonden weer alleen ga spenderen, ook natuurlijk wel met vrienden, maar hier zit er elke avond wel iemand op onze kamer te chillen. Kamer 13, bekend bij iedereen als de geesten kamer, de kamer met een liefdes geschiedenis van talloze stagiaires voor ons en sinds onze komst is kamer 13 ook de inloop kamer geworden. De deur staat altijd wel open voor iedereen en er is ook altijd wel wat te doen. Kamer 13, The place to be!
Aan de andere kant kan ik het ergens ook wel accepteren. Niet alleen omdat het wel moet, maar ook omdat ik er onwijs veel zin in heb om weer met Zoë te kunnen knuffelen, weer leuke dingen te gaan doen met mijn vrienden, weer lekker vrijdag avonden op de manage te zijn, weer te kunnen oppassen en niet te vergeten mijn schooljaar halen, examens knallen en fun hebben.
Maar dit typend besef ik me eigenlijk hoeveel geluk ik heb gehad. Dat ik in precies dit hotel terecht kwam, in deze kamer en met deze mensen om mij heen. Ik had het serieus niet beter kunnen treffen.
Ik ben al aan het bedenken wat ik hier zal laten, wat ik nog moet kopen, wat ik voor mensen hier moet kopen en voor mensen thuis. Ik heb zelfs al een deel van mijn kleren in mijn koffer gepakt…
( eigenlijk er meer in gesmeten, dat netjes opvouwen komt de laatste dag denk ik pas aan de orde.)
Zoveel om over na te denken, terwijl ik juist er niet aan wil denken dat ik binnen kort weg zal zijn…
Maargoed, nu op naar deze week, die overigens ook weer onwijs leuk was! Ik heb alle schade van de vorige week sowieso wel weer ingehaald.
Maandag begon de dag direct goed, met een kleine kater in bed….. Denise en ik hadden afgesproken om rond half 11 naar Maspalomas te gaan. Half 11 werd echter ongeveer 12 uur… Eerst zijn we door de woestijn gesjokt, zoekend naar de kamelen. Het enigste wat we hoefde te doen was onze neus te volgen. En ook wel een klein beetje de richtingbordjes maar goed. Bij de kamelen aangekomen gaven we ieder 12 euro aan de man en mochten we plaats nemen op Bahia ( zo heette onze kameel ). Toen het startschot werd gegeven moesten we ons goed vast houden en kwamen de kamelen omhoog. Het was ergens wel een zielig gezicht, omdat de kamelen het duidelijk erg warm hadden. Na een tochtje van ongeveer een half uur hadden we het wel weer gezien. De omgeving was prachtig, maar nadat de kameel achter ons voor de 3e keer in Denise der rug nieste was het allemaal wel genoeg.
Daarna zijn we wat gaan eten en zijn we opzoek gegaan naar het strand, waar we de rest van de middag te vinden waren.
Toen we die middag thuis kwamen zat ik gezellig met Zekye te chillen op onze kamer. Tot plotseling de telefoon ging. Het was Kimberly vanaf de receptie die kwam waarschuwen dat er kamer controle kwam. 2 seconden ging er door mijn hoofd dat ik beter mijn koffers kon gaan pakken. Als de beste man in kwestie deze troep zou zien zouden we direct 5 waarschuwingen te pakken hebben. Het was serieus één grote tering bende……. Na deze 2 seconden sprongen we omhoog en pakte alles wat los en vast stond en gooide het in de badkamer. Mijn hart ging als een razende tekeer. Dit was het moment om mijn acteer skills te showen. Toen alles er redelijk toonbaar uitzag keken we in de badkamer en zonk de moed mij ernstig hard in de schoenen. Dit ging hij echt niet oké vinden... Ondertussen waren er denk ik 3 minuten verstreken en zou hij ieder moment op onze kamer komen. Snel sprong ik over de vuilniszakken en bergen met handdoeken naar binnen, deed ik de douche aan en sloot de deur. Een masterplan was het, want hij zou echt niet de badkamer binnen komen als er iemand stond te ‘douchen’. Toen hij binnenkwam riep ik dus tegen de vuilnis in de badkamer: ‘Roos, er is kamer controle!’ Zodat hij dacht dat er echt iemand stond te douchen. De keuring hebben we met vlag en wimpel doorstaan, maar damn, mijn hart zat tot boven mijn keel!! Haha
Die avond gebeurde er nog meer. Wind, ernstig veel wind. De lucht kleurde zich rood oranje, zwart en paars. De eerste week hadden we te maken met een heuse Afrikaanse zandstorm. Nu waren we beland in de Marokkaanse regen storm. Aankomende dagen werden we vast voorbereid op ons thuiskomst in Nederland. Regen, regen en niet te vergeten, regen….. Wat een hoopje ellende zeg. Ons bergend voor de storm die komen ging, ben ik maar lekker in mijn bedje gaan liggen. Geen betere plek om je voor je grootste angsten te verschuilen.
Die dinsdag was het weer even bikkelen op het werk. Maar dit was vol te houden omdat ik wist dat we die avond weer lekker gingen stappen. En dat stappen is weer goed gelukt, als echte zangeressen stonden we met een rietje achter ons oor op de dansvloer. Ook vond ik ergens nog een mooie snor op een stokje, dus mijn avond kon niet meer stuk. Na deze avond ben ik alleen wel verplicht om een riem te krijgen. Ze waren me namelijk iedere keer weer aan het zoeken, eerst was ik beneden een pasje voor gratis drank aan het regelen. Ik was alleen vergeten dit te vertellen aan een nuchter iemand. Vervolgens moest ik een smsje versturen waardoor ik nog weer 10 minuten zoek was. Al met al was het wel weer een ontzettend geslaagde avond en hebben we onszelf weer van onze beste kanten laten zien.
Die woensdag was ik gelukkig vrij. En niet alleen ik, maar heel veel mensen. Zek, Kim, Roos, Danielle, Tessa, Daisy en Isabel. Met z’n allen zouden we eerst naar Aqualand gaan. Een water pretpark. Helaas werkte het weer niet mee waardoor we highspeed een plan B moesten gaan verzinnen. We zouden eerst naar het marktje in San Fernando gaan om daar een leuke tas te scoren, en daarna door naar El Tablero om daar nog verder te shoppen. Ook hier zijn we goed geslaagd. Een nieuwe tas voor mij en een leuk vestje, aangezien ik weer terug het koude weer in ga. Toen we die middag thuis kwamen zijn we met z’n allen de Thalasso in geplonsd. Het heerlijke zoutwater bad. Na 20 minuutjes waren we die echter alweer zat waarna we in de sauna doken. Ook deze wist ons niet lang te boeien. Er restte dus nog één ding om te doen, en dat was verder uit-kateren op de ligbanken, met uitzicht op de prachtige zee. Een heerlijke dag dus. Helaas wel met het besef dat ik hierna 8 dagen lang moest werken tot mijn volgende vrije dag. HELS!!
Donderdag was een lange werkdag, waarna ik weer lekker op tijd in mijn bedje lag.
En vrijdag hadden we eindelijk weer een keer een splitdag. Werken van half 10 tot half 2 en daarna van half 6 tot 9 uur. Echter was ik het hier niet mee eens. Want wij van de receptie moeten namelijk altijd wachten tot half 10, terwijl de mensen die officieel half 10 op hun rooster hebben staan al lekker om 9 uur vertrekken. We besloten dus lekker om ook pas om 18:00 terug te komen. En vervolgens wel om 21 uur vertrekken. Die middag wouden Denise en ik gezellig samen wat eten beneden. Het regende alleen super hard. We besloten onze schaamte opzij te zetten en een taxie te bestellen. Het was wel heel heftig aangezien het lopend ongeveer 10 minuutjes is. Aangekomen bij het restaurantje klaarde de lucht alweer een beetje. Na het eten was het zelfs alweer droog, maar de luiheid was nog niet verdwenen. Vol schaamte namen we ook gewoon weer de taxie omhoog. Omdat we deze dag gewoon even lekker lui waren.
Die avond ben ik ook nog wat gaan drinken met Hanneke. Aangezien gisteren hier de carnaval pas begon was eerst de bedoeling allemaal in ons mooie pak naar Yumbo te gaan, en daar de boel eens goed onveilig te maken. We houden ons hier alleen nooit aan het originele plan dus uiteindelijk gingen er maar 2 naar de Yumbo en gingen Han en ik op pad voor een lekkere cocktail ( wat uiteindelijk bier werd ) en lootjes scoren. Helaas zat deze avond het geluk niet zo mee bij de lootjes.
Toen hadden we zaterdag, de dag dat ik voor de zoveelste keer weer van 10 tot 18:00 moest werken. Geen zin in, maar wel handig. We gingen namelijk eerst uit eten met Roos en Zekye, eigenlijk wou ik daarna graag een powernap nemen omdat ik kei moe was. De powernap werd alleen vervangen door mensen in onze kamer, 7-up en een fles wodka…. Vervolgens hebben we ons opgedoft en zijn we met z’n allen naar Yumbo gegaan.
De carnaval hier lijkt voor geen meter op dat van Nederland. Aangezien Gran Canaria het 2e grootste carnaval viert van Europa had ik verwacht dat de straten vol stonden met mensen in pak, dat je overal van die kleuren zag en mooie wagens. Echter was net als oudjaarsnacht ook dit wel een beetje een dompertje. Er waren wel mensen, maar niet ontzettend veel. En ongeveer 90% van deze mensen waren niet verkleed. Na een uurtje hebben we dus ook maar de taxie genomen naar onze oude vertrouwde Kasbah en hebben we daar in onze kleding ook prima vermaakt, ondanks dat er verder niemand verkleed was en iedereens ons aankeek alsof we halve garen waren…
Deze zondag ochtend was het opstaan weer zwaar. 10 uur moest ik beginnen maar ik lag er natuurlijk weer laat in…. Een helse dag was het wel, ik had wel is waar bijna zin om naar huis te gaan. Deze dag was het gewoon net even niet… Maar gelukkig hebben we deze avond wel gezellig wat gegeten met een paar mensen aan het strand, dus dat maakte de dag wel weer goed!!
~XoXo~ Esmée, en tot over 10 dagen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
