Week 5 met mijn ouders op pad!
Blijf op de hoogte en volg Esmee
27 Januari 2016 | Spanje, Isla de Gran Canaria
Wauw, de tijd gaat nu toch wel heel erg snel! Alweer 5 weken op dit eiland, wat betekent dat ik ongeveer op de helft zit!
Deze week was ronduit awesome! Ik heb echt onwijs genoten.
Mijn ouders kwamen zondag, ik moest tot 18:00 werken dus dat scheelde. Nogmaals ik mis ze totaal niet omdat ik het hier zo druk heb, maar die laatste 2 uurtjes tikten toch wel heel erg traag voorbij. Ik had er zoveel zin in. Hele plannen had ik al gemaakt. Toen het uiteindelijk kwart voor 6 was stonden ze beneden bij de thalasso. Het was echt een fijn momentje ze even een dikke knuffel te kunnen geven. Snel heb ik mijn spullen gepakt en ben ik mee gegaan naar hun hotel, zo ongeveer 1,5 uur verder op…… Onderweg kwam ik er alweer achter dat ik de helft vergeten ben, tandenborstel, haar borstel, laptop en ga zo maar door. Typische iets voor mij.
Die maandag ochtend hebben we eerst heerlijk bij het meer ontbeten, ik meen het… Sinds ik hier ben heb ik niet meer z’n fijn ontbijt gehad. Daarna zijn we naar de andere kant van het eiland gereden voor een markt, die achteraf wel heel erg klein was. Het was zo fijn weer even te kunnen autorijden, maar al na een uur gaf ik het stuur over aan mijn vader. We gingen namelijk dwars door de bergen, erg smalle paden dus en het was een flinke berg omhoog. Met mijn tempo zou het allemaal nog langer duren. Ik voelde me even schuldig, in Nederland ben ik altijd zo goed in schelden in de auto op mensen die hun autorijbewijs waarschijnlijk uit een pak cornflakes hebben gekregen. Maar volgens mij dachten die Spanjaarden hetzelfde over mij…. Toen we weer verder gingen na de markt besloten we omhoog te reizen naar het hoogste punt van Gran Canaria, net geen 2 km hoog. Wat een uitzicht! Echt prachtig. Erg koud was het boven wel, 15 graden. Voor de mensen in Nederland nu is dat wel warm, maar nee ik had het ijs koud.
Die dinsdag zijn we weer richting mijn hotel afgerezen, naar Maspalomas om precies te zijn. Daar was een prachtig strand waar we de hele dag hebben gezond. Wat lekker om gewoon te relaxen bij het strand met mijn ouders. Die avond zijn we ook lekker wezen wokken. Damn, zoveel sushi. Ik heb me daar ook voornamelijk helemaal mee vol gegeten.
En dan was woensdag alweer de laatste dag. Mama en ik zijn samen naar palmitospark geweest. De hele tijd zou ik gaan zwemmen met dolfijnen daar. Het was maar 90 euro had ik geïnformeerd! Daar aangekomen bleek het toch iets anders te zijn, het was namelijk niet zwemmen, maar gewoon een half uurtje tot je middel in het water staan, de dolfijn aaien en kusjes geven. En ook al zou ik dat nog willen doen, had ik pech. Want dat gebeurt alleen in het hoogseizoen. Daar ging dus al één ding van mijn bucketlist. Maar dat mocht de pret niet bederven! Voor 30 euro heb ik namelijk wel 2 hele mooie foto’s met de dolfijn. Eentje dat ik een kusje krijg, en eentje dat ik hem aai.
Verder was het park echt super gaaf! Mooie dieren, mooie omgeving, mooi alles.
Toen woensdag het moment van afscheid nemen kwam had ik het er gek genoeg helemaal niet moeilijk mee. Ik heb fantastische 3 dagen gehad, maar ik zie ze zaterdag avond ook nog even. En daarnaast, wanneer hun weg gaan, ben ik 38 dagen erna ook al weer thuis.
Toen ik donderdag weer moest werken was het wel even minder. Van 3 dagen vrij word je verwend… Gelukkig ging de dag snel, en als ik snel zeg bedoel ik ook echt snel! Het was heel druk en ik had continu iets te doen. En het mooiste moment was rond 15:30. Ik kreeg de opdracht om naar beneden te gaan om geld te wisselen. Niet zomaar geld, een briefje van 500 geld. Ik voelde me zo rijk. Ik kon het ook niet laten er onderweg even aan te ruiken. 500 euro is zoveel, ik bedoel dat is gewoon de helft van duizend… Maaaaar oké, genoeg over dat briefje van 500. Als ik later ‘groot’ ben, ga ik ook een briefje van 500 krijgen! Haha.
Vrijdag hebben we ook onze vliegtickets terug geboekt. Eerst keken we op vliegtickets.nl, de vlucht was wel redelijk goedkoop, maar we mochten maar 20 kg bagage mee. Dat ging ik nooit niet redden dus ben ik naar de site zelf gegaan. Daar was echter de vlucht 15 euro goedkoper, en had ik voor het geld wat ik voor 20 kg bagage betaalde, daar 30. Dus ik was helemaal tevreden. Samen met Daniëlle hebben we alles ingevuld en gingen we om de beurten betalen. Omdat ik als snelste klaar was betaalde ik ook als eerste. Toen ik betaald had, veranderde ineens de prijs bij Daniëlle, maar liefst 30 euro duurder was het geworden. Wat dat betreft heeft mijn vader gelijk, die vliegmaatschappij is een grote nepperij. Maar in dit geval heb ik dus geluk gehad.
Waar ik deze week erg tegenaan liep waren die arrogante Spanjaarden. Ik bedoel, ik snap dat je in je eigen land graag je eigen taal wilt spreken, maar word dan niet boos op mij als jij het vertikt om Engels te spreken, dat je dan langer moet wachten. Vervolgens krijg ik wel een hele preek van hun ( in het Engels uiteraard, want dan kunnen ze het ineens wel ) over mij heen wat ik wel niet dacht. Als je in Spanje wilt stage lopen hoor je de taal ook te kunnen. Het enigste wat ik op z’n moment doe is ze volkomen gelijk geven ja knikken en doen alsof ze jezus zijn, maar diep van binnen heb ik een hele discussie met ze. Ze accepteren namelijk wel al die vluchtelingen, die van HUN belastinggeld profiteren, GEEN woord SPAANS spreken, HUN banen AFPAKKEN en ga zo maar door.
Maar een 18 jarige stagiaire, die hier 40 uur per week voor een totaal bedrag van 0 euro zich uit de naad loopt te werken accepteren ze niet? Nou, rot dan maar lekker op hoor… Ik vind het een prachtige taal, ben het ook zeker hard aan het leren, maar ik ben niet Albert Einstein, die vast elk denkbare taal wou zou spreken. Ik ben gewoon Esmée Wirtz, een halve Duitser die geen vloeiend Duits spreekt maar wel Engels. AMEN.
Dan de beoordeling, daar werd ik wel heel erg blij van! Ze vroeg namelijk hoe het in Nederland werkte, en wij zeiden: Wanneer je een 1 geeft is het heel erg slecht, en een 10 is heel erg goed. Dat begreep ze wel en ze begon direct met invullen. Mijn beoordeling zag er als volgende uit:
10, 9, 9, 8, 8, 9, 10, 9, 8, 9, 8, 10, 10, 9, 9, 8, 9, 8.
Dus daar kan en mag ik mee thuis komen.
Zaterdag avond ben ik voor het laatst met mijn ouders wat wezen eten. We gingen naar de Little Brasil en hebben daar genoten van heerlijk eten, aardige bedieners en een gezellige sfeer. Omdat het in het gebied was waar we ook altijd uitgaan nam ik ze mee naar Linekers bar. De bar waar we altijd karaoke gaan zingen en heb ik ze daar getrakteerd op een drankje.
Die zondag was de laatste dag van rust, want vanaf maandag zouden er zo ontzettend veel stagiaires komen, dat we zelf amper nog werk te doen hadden. Ook zijn we uiteraard nog weer wezen stappen.
Dusss, dat was mijn 5e week alweer. Op naar de andere 5!
Deze week was ronduit awesome! Ik heb echt onwijs genoten.
Mijn ouders kwamen zondag, ik moest tot 18:00 werken dus dat scheelde. Nogmaals ik mis ze totaal niet omdat ik het hier zo druk heb, maar die laatste 2 uurtjes tikten toch wel heel erg traag voorbij. Ik had er zoveel zin in. Hele plannen had ik al gemaakt. Toen het uiteindelijk kwart voor 6 was stonden ze beneden bij de thalasso. Het was echt een fijn momentje ze even een dikke knuffel te kunnen geven. Snel heb ik mijn spullen gepakt en ben ik mee gegaan naar hun hotel, zo ongeveer 1,5 uur verder op…… Onderweg kwam ik er alweer achter dat ik de helft vergeten ben, tandenborstel, haar borstel, laptop en ga zo maar door. Typische iets voor mij.
Die maandag ochtend hebben we eerst heerlijk bij het meer ontbeten, ik meen het… Sinds ik hier ben heb ik niet meer z’n fijn ontbijt gehad. Daarna zijn we naar de andere kant van het eiland gereden voor een markt, die achteraf wel heel erg klein was. Het was zo fijn weer even te kunnen autorijden, maar al na een uur gaf ik het stuur over aan mijn vader. We gingen namelijk dwars door de bergen, erg smalle paden dus en het was een flinke berg omhoog. Met mijn tempo zou het allemaal nog langer duren. Ik voelde me even schuldig, in Nederland ben ik altijd zo goed in schelden in de auto op mensen die hun autorijbewijs waarschijnlijk uit een pak cornflakes hebben gekregen. Maar volgens mij dachten die Spanjaarden hetzelfde over mij…. Toen we weer verder gingen na de markt besloten we omhoog te reizen naar het hoogste punt van Gran Canaria, net geen 2 km hoog. Wat een uitzicht! Echt prachtig. Erg koud was het boven wel, 15 graden. Voor de mensen in Nederland nu is dat wel warm, maar nee ik had het ijs koud.
Die dinsdag zijn we weer richting mijn hotel afgerezen, naar Maspalomas om precies te zijn. Daar was een prachtig strand waar we de hele dag hebben gezond. Wat lekker om gewoon te relaxen bij het strand met mijn ouders. Die avond zijn we ook lekker wezen wokken. Damn, zoveel sushi. Ik heb me daar ook voornamelijk helemaal mee vol gegeten.
En dan was woensdag alweer de laatste dag. Mama en ik zijn samen naar palmitospark geweest. De hele tijd zou ik gaan zwemmen met dolfijnen daar. Het was maar 90 euro had ik geïnformeerd! Daar aangekomen bleek het toch iets anders te zijn, het was namelijk niet zwemmen, maar gewoon een half uurtje tot je middel in het water staan, de dolfijn aaien en kusjes geven. En ook al zou ik dat nog willen doen, had ik pech. Want dat gebeurt alleen in het hoogseizoen. Daar ging dus al één ding van mijn bucketlist. Maar dat mocht de pret niet bederven! Voor 30 euro heb ik namelijk wel 2 hele mooie foto’s met de dolfijn. Eentje dat ik een kusje krijg, en eentje dat ik hem aai.
Verder was het park echt super gaaf! Mooie dieren, mooie omgeving, mooi alles.
Toen woensdag het moment van afscheid nemen kwam had ik het er gek genoeg helemaal niet moeilijk mee. Ik heb fantastische 3 dagen gehad, maar ik zie ze zaterdag avond ook nog even. En daarnaast, wanneer hun weg gaan, ben ik 38 dagen erna ook al weer thuis.
Toen ik donderdag weer moest werken was het wel even minder. Van 3 dagen vrij word je verwend… Gelukkig ging de dag snel, en als ik snel zeg bedoel ik ook echt snel! Het was heel druk en ik had continu iets te doen. En het mooiste moment was rond 15:30. Ik kreeg de opdracht om naar beneden te gaan om geld te wisselen. Niet zomaar geld, een briefje van 500 geld. Ik voelde me zo rijk. Ik kon het ook niet laten er onderweg even aan te ruiken. 500 euro is zoveel, ik bedoel dat is gewoon de helft van duizend… Maaaaar oké, genoeg over dat briefje van 500. Als ik later ‘groot’ ben, ga ik ook een briefje van 500 krijgen! Haha.
Vrijdag hebben we ook onze vliegtickets terug geboekt. Eerst keken we op vliegtickets.nl, de vlucht was wel redelijk goedkoop, maar we mochten maar 20 kg bagage mee. Dat ging ik nooit niet redden dus ben ik naar de site zelf gegaan. Daar was echter de vlucht 15 euro goedkoper, en had ik voor het geld wat ik voor 20 kg bagage betaalde, daar 30. Dus ik was helemaal tevreden. Samen met Daniëlle hebben we alles ingevuld en gingen we om de beurten betalen. Omdat ik als snelste klaar was betaalde ik ook als eerste. Toen ik betaald had, veranderde ineens de prijs bij Daniëlle, maar liefst 30 euro duurder was het geworden. Wat dat betreft heeft mijn vader gelijk, die vliegmaatschappij is een grote nepperij. Maar in dit geval heb ik dus geluk gehad.
Waar ik deze week erg tegenaan liep waren die arrogante Spanjaarden. Ik bedoel, ik snap dat je in je eigen land graag je eigen taal wilt spreken, maar word dan niet boos op mij als jij het vertikt om Engels te spreken, dat je dan langer moet wachten. Vervolgens krijg ik wel een hele preek van hun ( in het Engels uiteraard, want dan kunnen ze het ineens wel ) over mij heen wat ik wel niet dacht. Als je in Spanje wilt stage lopen hoor je de taal ook te kunnen. Het enigste wat ik op z’n moment doe is ze volkomen gelijk geven ja knikken en doen alsof ze jezus zijn, maar diep van binnen heb ik een hele discussie met ze. Ze accepteren namelijk wel al die vluchtelingen, die van HUN belastinggeld profiteren, GEEN woord SPAANS spreken, HUN banen AFPAKKEN en ga zo maar door.
Maar een 18 jarige stagiaire, die hier 40 uur per week voor een totaal bedrag van 0 euro zich uit de naad loopt te werken accepteren ze niet? Nou, rot dan maar lekker op hoor… Ik vind het een prachtige taal, ben het ook zeker hard aan het leren, maar ik ben niet Albert Einstein, die vast elk denkbare taal wou zou spreken. Ik ben gewoon Esmée Wirtz, een halve Duitser die geen vloeiend Duits spreekt maar wel Engels. AMEN.
Dan de beoordeling, daar werd ik wel heel erg blij van! Ze vroeg namelijk hoe het in Nederland werkte, en wij zeiden: Wanneer je een 1 geeft is het heel erg slecht, en een 10 is heel erg goed. Dat begreep ze wel en ze begon direct met invullen. Mijn beoordeling zag er als volgende uit:
10, 9, 9, 8, 8, 9, 10, 9, 8, 9, 8, 10, 10, 9, 9, 8, 9, 8.
Dus daar kan en mag ik mee thuis komen.
Zaterdag avond ben ik voor het laatst met mijn ouders wat wezen eten. We gingen naar de Little Brasil en hebben daar genoten van heerlijk eten, aardige bedieners en een gezellige sfeer. Omdat het in het gebied was waar we ook altijd uitgaan nam ik ze mee naar Linekers bar. De bar waar we altijd karaoke gaan zingen en heb ik ze daar getrakteerd op een drankje.
Die zondag was de laatste dag van rust, want vanaf maandag zouden er zo ontzettend veel stagiaires komen, dat we zelf amper nog werk te doen hadden. Ook zijn we uiteraard nog weer wezen stappen.
Dusss, dat was mijn 5e week alweer. Op naar de andere 5!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
