Week vol avonturen, week 6!

Week 6 is alweer aangebroken, de week waar ik me geen moment heb kunnen vervelen. We kregen nieuws dat in onze ontzettend volle kamer er nog een nieuwe stagiaire bij zou komen. Ik ben benieuwd hoe ze dat voor zich zien. Maargoed. Waarom zouden ze rekening houden met stagiaires. Daar word toch nooit geen rekening mee gehouden!
Deze week was een week vol avonturen en bezigheden.
Ik was donderdag vrij, en ik vond het hoognodig tijd worden om weer eens iets leuks te doen. We zijn dus naar het Amfi beach geweest. Dit strand was ontzettend klein, maar stond wel bekend als het mooiste strand van het eiland. Aan de mensen was het niet echt te merken, want het was niet kapot druk. Eerst hebben we een uurtje gezond, gezwommen en genoten. Daarna trokken we onze stoute schoenen aan en zijn we naar de watersporten gaan kijken. We hebben na lang wikken en wegen besloten een pakket van jawel, €80 euro te kiezen. Erg veel geld, maaaaaarrr het was het absoluut waard! We ging 20 minuten waterskiën, parasylen, op een sofa, en een uur paddelen.

We begonnen met waterskiën, wat gaaf wat gaaf! Ik zat samen met een ander meisje op 1 scooter, en ik mocht als eerste achter het stuur. Ons was een duidelijke waarschuwing gegeven, als je te dichtbij anderen komt is de tijd op en mag je stoppen. Dit mocht natuurlijk niet gebeuren dus. Wij hadden dan wel net de pech dat we achter iemand zaten die het gaspedaal nog niet echt onder de knie had. Ze ging zo ontzettend traag. Gelukkig wist ik daar wel wat op. We stopten steeds en gingen dan vol gas een stukje, tot we weer bij haar waren. Daarna ben ik naar die man gegaan en vroeg of we haar mochten inhalen, gelukkig mocht dat dus gingen we diehard snel. Bijna 80 km per uur was onze snelste, en dat klinkt als niet hard, maar als je nagaat dat je op de zee zit, met golven is dat echt hard. We stuiterden er nog net niet van af! Op het gegeven moment ruilde Paula en ik van plaats, het was haar tijd om te sturen en gas te geven. Als een echte piraat dacht ze hetzelfde te kunnen als mij, alleen ik heet niet voor niets Esmee Wirtz. We gingen dus al gauw snel, heel snel. En de verkeerde kant op. Paula had de boel niet meer onder controle… onder het gillen, lachen, water spuwen en nog harder lachen door instrueerde ik haar hoe ze de boel kon stoppen. Toen we eenmaal stil stonden wou ze niet meer en gingen we wisselen. Ik heb me echt kapot gelachen.
Maar daar bleef het niet bij. Direct na het waterskiën gingen we op een sofa, dat is z’n bank die achter een speedbootje aan gaat. Ook die was onwijs gaaf. Omdat die man al wel doorhad dat wij van een beetje snelheid houden hield die zich ook zeker niet in. Wat resulteerde in mijn mond vol zout, zere buik van het lachen en een paar gevangen vissen voor de aankomende BBQ.

Toen we daarmee klaar waren was de pret nog niet over, we gingen nu de lucht in. Op een bootje, zitten op een gek rondje en zoef, daar ga je. Je hangt boven de zee. Niet te beschrijven, zo gaaf, zo mooi. Wat een avonturen. Na ongeveer 10 minuten te hebben gehangen, begon onze afdaling. En dat was niet zonder slag of stoot. Hij wou het namelijk niet op de normale manier doen. Gelukkig was ik er al wel op voorbereid omdat ik de verhalen al wel had gehoord. Hij liet ons namelijk zoveel zakken dat we in het water belande. Midden in de zee, een grote parachute achter je en vast zittend in een gordel. Een normaal mens zou op z’n minst een greintje angst hebben. Maar ik ben niet normaal natuurlijk. Wederom kon ik niet stoppen met lachen. Wat heb ik onwijs genoten zeg.
En dan als laatste het peddelen, dat hebben we niet gedaan omdat daar geen tijd meer voor was. Op zich totaal niet erg want dat kunnen we nu de volgende keer doen dat we daar zijn. Het was dus echt een geweldige dag, vol met gave dingen die ik heel graag nog een keertje wou doen!
Dan hadden we natuurlijk ook nog gewoon 5 dagen die gewerkt moesten worden. Deze week waren er nieuwe stagiaires bij gekomen, dus het was een grote mierenboel overal. Er waren er echt een beetje te veel, maar wel erg gezellig. De grootste blunder die ik deze week maakte was echt rampzalig. En als ik rampzalig bedoel, meen ik het ook. Er kwam namelijk een stelletje naar de balie die ik netjes in het Engels begroette. Toen ze vroegen om de prijslijst vroeg ik welke taal ze spraken en zeiden ze Dutch. Dus ik met mijn slimme hoofd besefte even niet dat ik zelf ook een Dutcher ben en gaf ze de Duitse prijslijst. Toen ik terug kwam vroegen ze of we misschien de prijslijst in red white bleu (zo zeiden ze het letterlijk…..) of Engels hadden. Toen ze ook nog eens Nederlands naar elkaar gingen praten kon ik wel door de grond zakken. Ik had nu 2 opties:
1. Ik begin Nederlands tegen ze te praten, nadeel: Ik faal als een beer omdat ik even niet besefte dat Dutch, Nederlands was.
2. Ik blijf bij mijn Engels en geef ze gewoon de goeie prijslijst, echter moet ik nu wel oppassen dat niemand Nederlands tegen me begint te praten…
Nu besloot ik dat het voor mijn eigen ego toch maar beter was om bij punt 2 te blijven en zei ze in , jawel Engels dat de prijzen nog niet helemaal up to date waren. Toen stormde ik naar Daniëlle om haar high-speed te vertellen dat wat er ook gebeurde, ze in geen geval Nederlands tegen me mocht praten tot die gasten weg waren. Toen stuurde ik haar naar die gasten toe onder het motto van: Dan kun je Nederlands blijven praten.
Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, maargoed. Het leverde wel weer een momentje op dat ik weer mezelf even kon uitlachen.
En ook mijn ergste werkdag van deze stage is geweest, serieus als het nog erger kan worden dan dit kun je me opvegen. Het ging namelijk zo:
Donderdag nacht ben ik wat wezen drinken met een paar meiden, nu heb ik ondertussen geleerd van de vele keren ‘drinken’ dat het nooit bij drinken blijft, maar dat het toch onverhoopt nog een stap avondje word. Natuurlijk kon ik niet achter blijven en had ook ik voldoende op.
Maar goed. Terug naar de werkdag. 09:30 werd ik al verwacht op het werk, waar we met nieuwe goede moed begonnen. Toen we een punt bereken dat er 4 Spaanse mensen in de rij stonden en geen Engels spraken begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen. Moet je na gaan hoe ik met 10 seconden later voelde toen er een groep van letterlijk 56 binnen kwam wandelen. Ik weet dat ik soms goed ben in overdrijven, maar serieus het waren er 56. Deze 56 oude kakelende Spanjaarden moesten allemaal voorzien worden van een handdoek, badjas, haarkapje en slippers. Toen we bij het laatste punt kwamen, de slippers dacht ik dat de Spaanse oorlog was begonnen in deze Thalasso. We zouden hier nu, op dat moment geschiedenis gaan schrijven.. Het leek ook nog net geen Sale in Amerika, dat de mensen op elkaar af stormen, elkaars spullen uit de handen grissen en elkaar de huid vol schelden. Ik denk serieus dat na deze middag die Spanjaarden nu allemaal geen vrienden van elkaar meer zijn. Ze begonnen namelijk rakelings te roepen welke schoenmaat ze hadden. Aangezien ze dat ook nog in het Spaans deden was het een grote hectiek. Toen we een beetje ritme erin kregen vonden sommige Spanjaarden dat ze wel mochten voordringen, dus griste ze zonder pardon gewoon de slippers uit de handen van hun voorgangers en sterker nog, uit mijn handen. Maar goed, niet mijn probleem. Toen al deze gekke mensjes weg waren dachten we even op adem te kunnen komen, maar niets is minder waar. Want waar we uit de ene storm stapte, stapte we zo rechtstreeks in de volgende.
Er was namelijk een lek, zei een van de andere stagiaires. Vol goede moed, 2 blauwe badhanddoeken en een grijns op mijn gezicht liep ik naar boven. Ik dacht namelijk dat een van de waterflessen had gelekt. Boven aangekomen kneep ik me echter een keertje in mijn arm, ik dacht namelijk dat ik nog sliep. De hele gang stond blank. Met mijn 2 handdoekjes zou ik het deze keer niet redden. Ik opende een deur naar de andere gang en het was nog net geen film, een hele stroom water ontsnapte. Ik deed mijn schoenen uit en trotseerde de oorzaak van deze lek. Het was het bubbelbad die geknapt was. Beseffend dat dit echt werk is voor de technische dienst ben ik maar weer naar beneden gegaan. De blauwe handdoeken lagen daar nog mooi doorweekt, werkend als een dammetje omdat anders dadelijk de hele gymzaal ook nog blank zou staan. Omdat het water ontzettend hard stroomde zou dat ook niet heel lang meer gaan duren. Snel ben ik dus naar beneden gegaan om hulp in te schakelen. Snel pakte ik z’n grote stapel badhanddoeken dat ik niet meer kon zien waar ik liep. Ik voelde me net brandweer vrouw Esmee, alleen dan zonder brand maar met water. Ik had bijna badjuffrouw kunnen worden van een exclusief gang zwembad. Anyway, er was geen beginnen aan om met deze handdoeken het water op te zuigen. Dus kwam ik met het briljante idee om er een grote stuw van te maken, of dam. Ik weet even niet wat hier nou gepaster voor was. We zorgde ervoor dat de schade die er was gemaakt bleef waar het was, en dat het water geen kans had nog verder te komen. Toen dat eindelijk onder controle was kwamen we er achter dat er beneden, in de soort van personeelskamer het ook blank stond. Nu was er sowieso al niets meer te redden aan die afschuwelijke kamer, dus heb ik daar ook maar niks mee gedaan.

Uiteindelijk, na al deze drukte, paniek, chaos, water en Spanjaarden heb ik nog even een paar uurtjes verder kunnen uitkateren in het handdoeken hok, want uiteindelijk is dat toch mijn ‘veilige haven’.
En dat was mijn week, buiten dat ik me nog een keer verslapen had, wakker worden om 09:31 terwijl je moet werken om 09:30… Gelukkig ben ik dan ontzettend snel, en het scheelt dat het openingstijd is, dus dat niemand kan controleren dat ik te laat was. Echter stond ik wel om 09:35 netjes de boel te openen, in highspeed tempo, zodat ik voor 10:00 uur nog snel mijn tanden kon poetsen en een laagje mascara op kon doen.
Byeeee!! En nog maar een paar weekjes te gaan!!