Week 7, de week met diepgaande emoties :')
Blijf op de hoogte en volg Esmee
07 Februari 2016 | Spanje, Isla de Gran Canaria
Week 7 was een week vol bezigheden, dit verhaal typend uit mijn bed, omdat ik daar nu al 2 dagen inlig. Maar we beginnen bij het begin van de week!! Woensdag nacht was ik namelijk jarig. 19 jaartjes jong ging ik worden. Ergens had ik er ontzettend veel zin in, nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe leeftijd. Alles nieuw.
Maar aan de andere kant vind ik het ook niet erg om een beetje het vaste er in te houden, gewoon lekker met familie en vrienden, gewoon gezelligheid.
Woensdag kwam ook onze leraar, om te controleren hoe het met ons ging, wat voor werkzaamheden we doen, etc etc.
Maaaaar eerst was ik woensdag vrij, weer even tijd maken voor gezelligheid dus! Op naar amfibeach met de girls. Als echte padvinders op weg om weer lekker bij te kleuren, te zwemmen en het gewoon gezellig hebben. De dag vloog letterlijk voorbij. Erg mijn best gedaan met insmeren maar keer op keer mislukt het toch weer. Aangekomen in het hotel dus weer een mooie rooie kop. Maar gelukkig doet aftersun wonderen en was ik de volgende dag mooi bruin. Maargoed. Omdat onze leraar dus was aangekomen mochten we in het restaurant eten. Het is grappig want je houd je ‘vreet’ patroon er echt in. Wanneer we namelijk eten krijgen van het restaurant krijg je 2 borden en die mag je vullen om vervolgens weer terug te gaan de comedor. Nu onze leraar er was mochten we dus blijven zitten in het restaurant zelf, maar de borden werden aardig vol gedopt. Dat word toch wel iets waar we weer aan moeten werken als ik straks thuis ben….
Na het eten hadden we even gesprekje met meneer, over hoe het ging, sterktes, zwaktes, blablabla. Gewoon gezellig even kletsen en daarna naar de show van Roos gekeken. Toen begon de tijd toch wel te tikken en heb ik afscheid van hem genomen, om naar boven te rennen en me om te kleden. De bedoeling was dat we voor 00:00 in Carabana waren. Met dit tempo zou dat hem niet worden. Toen ik mezelf opgemaakt had en ik nog een keer keek leek ik net een clown. Dus kwam mijn privé styliste Zekye dat even voor me overdoen. Van een heus echte clown ging ik naar een bijna jarige! Toen ik in weer in mijn eigen kamer was kwamen er allemaal mensen binnen stormen met muziek, ballonnen, cadeautjes en geschreeuw. Erg leuk, echt waar. Het enige jammere was dat Candy weer terug was sinds die dag. En wanneer het na 22:00 niet stil is in de kamers krijg je een officiële waarschuwing van de beste mevrouw.
Snel werd alles afgekapt en ging iedereen weer braaf naar hun kamer. Dit koste alweer 15 minuten en het was dus al bijna half 12. Nog steeds geen feestkleding aan, nog steeds niet klaar. De eerste helft van de groep was ondertussen al in de club en wij zaten hem nog te stressen. Toen uiteindelijk ook wij om 6 voor 12 in de taxi zaten dacht ik even te zullen verjaren in de taxi. Kan op zich ook wel leuk zijn, maar niet totaal de bedoeling. Toen we eindelijk aankwamen was het 23:59. Tijd voor een sprintje dus. Precies 00:00 kwamen we de club ingestormd, die zo ongeveer gevuld was door alleen alle stagiaires!!! Ik heb echt ontelbaar veel kusjes gehad, op z’n moment wou ik dat we Spanjaarden waren, die het bij 2 kusjes houden. Maar helaas, dat was niet het geval. Nadat ze hebben gezongen voor me, ik verschillende drankjes in mijn handen gedrukt kreeg kon het feest pas echt beginnen. Erg veel kan ik er niet meer van na vertellen, maar de foto’s zeggen dat het erg gezellig was! Haha.
De dag erna kwam het gesprek met meneer en onze begeleidster. Het zullen niet voor niets Spanjaarden zijn met hun mañana, mañana ( Morgen, morgen ). Nadat we om 14:00 ons gesprek zouden hebben, startte het pas om jawel, 15:30. En ze had het lef ook nog te zeggen dat het even snel, snel moest omdat ze nog 10 minuutjes hadden. Ik kon er eerlijk gezegd wel om lachen, typische iets wat ons wel weer zou overkomen… Gelukkig liet meneer zich niet zo snel afwimpelen, en kregen Daniëlle en ik toch wel ongeveer 10 minuutjes per persoon gesprek. Kort samengevat vond Elenia dat we het ontzettend goed deden, was onwijs tevreden met ons en vond het jammer dat we alweer bijna weg gingen. Volgens mij verzon ze het daar allemaal ter plekke, maargoed. Zou mij een worst weten, ik heb mijn beoordeling weer in de pokket. Omdat ik donderdag ook officieel jarig was, en meneer weer weg zou gaan zou hij uiteten gaan met ons, helaas moest ik tot 21:00 werken dus zou voor mij dit feestje niet door gaan. Totdat meneer even met Jane ging praten, 2 minuten erna mocht ik om 18:00 me gaan omkleden. Wat een top verjaardag toch weer!
Na het uiteten wouden we toch nog heel graag even naar de speelzaal om tickets te winnen. Omdat er andere kinderen al aan het basketballen waren, en ons jaloers maakte met de vele gewonnen tickets, waagde ik mij aan het rat van fortuin. Ik gooide er een euro in, gaf er een flinke zwiep aan en hield het nauwkeurig in de gaten. Toen hij dichtbij de 500 tickets kwam was het haast te mooi om waard te zijn. Hij knikte toch nog naar de 5. Balen man, tot ineens dat ding als een razende tickets uitwierp. Hij stond wel op de 5, maar gaf ons 500!! tickets... In een klap waren we dus 'rijk' . De 3 koningen geluk stond toch weer aan mijn zijde. Toen we gingen kijken wat we allemaal met deze bijna 600 ( want we hadden nog een paar keer gedraaid ) was het eigenlijk vrij weinig. Ondanks dat we zoveel tickets hadden, konden we er zo weinig mee...
Vrijdag was het verder een rustig dagje tot de avond. Ik vond het namelijk nodig flauw te vallen. Nadat de meiden een glas in de badkamer hoorde vallen moesten ze eerst lachen, dat kon er maar eentje zijn om de boel te laten vallen. Toen ze me riepen en ik geen antwoord gaf kwamen ze toch even polshoogte nemen. Toen ik daar languit lag was het toch even klaar met het lachen. Ik had buiten de hoofdpijn en duizeligheid geen klachten dus ben met een aspirine weer mijn bed ingedoken. Toen ik de volgende ochtend wakker werd brak de hel pas echt los. Ik voelde me namelijk niet goed genoeg om te werken. Om hier niet naar je werk te willen heb je een briefje nodig, dus ik besloot naar de dokter te gaan. Toen ik naar de receptie liep voor een afspraak bleek hij er echter niet te zijn in het weekend. Er was een hoop paniek om totaal niks. Ik wou namelijk niet werken, maar moest en zou dat verdomde briefje hebben. Omdat ze me niet gewoon in mijn bed wouden laten liggen werd ik boos, waardoor ineens alle toeters en bellen begonnen te rinkelen bij mijn collega’s. Een van de collega’s bracht me naar het ziekenhuis en vertelde daar wat er met me aan de hand was. Even erna vertrok hij alweer en begon het ellendig lange wachten in de wachtkamer. Ondertussen wat telefoontjes gepleegd. Mams onbezorgd gemaakt door haar een smsje te sturen dat ik naar het ziekenhuis was, maar er niks ernstigs aan de hand was. Niet een erg slimme zet natuurlijk… haha!
Uiteindelijk kwam zelfs de thalasso manager nog langs in het ziekenhuis, en toen ineens was ik aan de beurt. Gelukkig was ze erbij want mijn behandelende arts sprak geen woord, serieus geen woord Engels. Met Elenia als tolk moest het toch wel goed komen. Maar in plaats het lang verlangde briefje te krijgen moest ik meelopen. Ik werd op een bed gelegd en binnen no time stonden er 3 artsen om me heen. Je krijgt me niet geheel snel bang, maar op dat moment scheet ik toch wel 7 kleuren in mijn broek. De ene was mijn bloeddruk aan het opnemen, terwijl de andere bloed uit mijn vinger prikte. De andere nam mijn tempratuur op en toen werd er nog bloed geprikt. Toen er nog allemaal rondjes op mijn lichaam geplakt werden had ik het even niet meer. Het leek wel alsof ik aan het sterven was. Ik vond die plakkertjes wel wat ver gaan en vroeg waarvoor het was. De beste man in praktijk sprak echter geen woord Engels waardoor ik met handen en voeten de zelfde vraag stelde. Ik geloof dat hij me toen begreep en hij maakte stroom geluidjes.. BBZZZ BBBZZ…. ARE U FU***** KIDDING ME?!?
Toen ook dat erop zat (Het deed trouwens geen pijn) zeiden ze dat ik moest wachten voor de scan. Ik had meer het idee dat dit geldklopperij was dan dat er echt iets met me aan de hand was. Gelukkig kwam al snel lieftallige Kimberly, die me gezelschap kwam houden. Toen de dokter kwam vertellen dat ik nog 4 uur moest wachten op de scan vond ik het allemaal wel welletjes geweest. Ik voelde me ondertussen kip lekker, alleen wat hoofdpijn. Ik kwam hier voor een verdomd verzuim briefje, en vervolgens word ik leeg geprikt en door een scan gehaald? Act like normal PLEASE…?!? We besloten dus, tegen de wil van mijn arts, en de zuster en weet ik veel wie allemaal weg te gaan. Ondertekende netjes een briefje dat ik op eigen risico naar huis ging en vertrok toen ook daadwerkelijk richting de taxi. Ik heb daar ongeveer 4 uur gezeten, heb me leeg laten prikken en kwam terug zonder briefje. Missie duidelijk mislukt.
Maar, het enigste wat dan wel meezit is dat de thalasso baas duidelijk gezien en gehoord heeft dat ik er zat, wat ze met me hebben gedaan, en dat ze dat briefje dus niet meer nodig had. Dus ben ik uiteindelijk zaterdag en zondag in mijn bed blijven liggen, uitrusten, films kijken en huiswerk maken. Ik had het gewoon even nodig.
Deze dagen hebben we trouwens aardig wat bezoek gehad, vragen of ik nog leef. Volgens mij dachten ze namelijk dat ik er goed slecht aan toe was, terwijl ik me dus gewoon eigenlijk kip lekker voel. Maar okay, gezellig!
Nu nog even genieten van de laatste weekjes, mijn vrije dagen optimaal besteden aan leuke dingen, want er zijn nog zoveel dingen die ik zo graag wil doen, maar er is nog zo weinig tijd… Het word echt keuzes maken, maar ik weet zeker dat alle dingen die ik moet laten liggen nog een keertje ga doen, want verdorie wat is dit eiland mooi en prachtig! Ik ga sowieso terug komen om hier ooit weer te gaan stappen, lachen en alles wat ik deze stage gedaan heb herbeleven!
Ik kan me ook nu al druk maken om mijn vertrek datum, ik wil nog geen afscheid nemen van alle mensen waarvan ik ondertussen ben gaan houden. Wat een super, super, super toffe meiden heb ik hier leren kennen! En ondanks dat ik de thalasso receptie geen hol aan vind, heb ik het toch voor elkaar gekregen om 5 dagen in de week, 8 uur perdag, en tot nu al 7 weken lang iedere keer weer met een smile te staan, en weer iets leuks mee te maken. Hoe saai het er soms ook kan zijn, je moet je eigen geluk en plezier maken. En dat lukt me iedere keer weer!
Gran Canaria, ik hou van je! <3
Maar aan de andere kant vind ik het ook niet erg om een beetje het vaste er in te houden, gewoon lekker met familie en vrienden, gewoon gezelligheid.
Woensdag kwam ook onze leraar, om te controleren hoe het met ons ging, wat voor werkzaamheden we doen, etc etc.
Maaaaar eerst was ik woensdag vrij, weer even tijd maken voor gezelligheid dus! Op naar amfibeach met de girls. Als echte padvinders op weg om weer lekker bij te kleuren, te zwemmen en het gewoon gezellig hebben. De dag vloog letterlijk voorbij. Erg mijn best gedaan met insmeren maar keer op keer mislukt het toch weer. Aangekomen in het hotel dus weer een mooie rooie kop. Maar gelukkig doet aftersun wonderen en was ik de volgende dag mooi bruin. Maargoed. Omdat onze leraar dus was aangekomen mochten we in het restaurant eten. Het is grappig want je houd je ‘vreet’ patroon er echt in. Wanneer we namelijk eten krijgen van het restaurant krijg je 2 borden en die mag je vullen om vervolgens weer terug te gaan de comedor. Nu onze leraar er was mochten we dus blijven zitten in het restaurant zelf, maar de borden werden aardig vol gedopt. Dat word toch wel iets waar we weer aan moeten werken als ik straks thuis ben….
Na het eten hadden we even gesprekje met meneer, over hoe het ging, sterktes, zwaktes, blablabla. Gewoon gezellig even kletsen en daarna naar de show van Roos gekeken. Toen begon de tijd toch wel te tikken en heb ik afscheid van hem genomen, om naar boven te rennen en me om te kleden. De bedoeling was dat we voor 00:00 in Carabana waren. Met dit tempo zou dat hem niet worden. Toen ik mezelf opgemaakt had en ik nog een keer keek leek ik net een clown. Dus kwam mijn privé styliste Zekye dat even voor me overdoen. Van een heus echte clown ging ik naar een bijna jarige! Toen ik in weer in mijn eigen kamer was kwamen er allemaal mensen binnen stormen met muziek, ballonnen, cadeautjes en geschreeuw. Erg leuk, echt waar. Het enige jammere was dat Candy weer terug was sinds die dag. En wanneer het na 22:00 niet stil is in de kamers krijg je een officiële waarschuwing van de beste mevrouw.
Snel werd alles afgekapt en ging iedereen weer braaf naar hun kamer. Dit koste alweer 15 minuten en het was dus al bijna half 12. Nog steeds geen feestkleding aan, nog steeds niet klaar. De eerste helft van de groep was ondertussen al in de club en wij zaten hem nog te stressen. Toen uiteindelijk ook wij om 6 voor 12 in de taxi zaten dacht ik even te zullen verjaren in de taxi. Kan op zich ook wel leuk zijn, maar niet totaal de bedoeling. Toen we eindelijk aankwamen was het 23:59. Tijd voor een sprintje dus. Precies 00:00 kwamen we de club ingestormd, die zo ongeveer gevuld was door alleen alle stagiaires!!! Ik heb echt ontelbaar veel kusjes gehad, op z’n moment wou ik dat we Spanjaarden waren, die het bij 2 kusjes houden. Maar helaas, dat was niet het geval. Nadat ze hebben gezongen voor me, ik verschillende drankjes in mijn handen gedrukt kreeg kon het feest pas echt beginnen. Erg veel kan ik er niet meer van na vertellen, maar de foto’s zeggen dat het erg gezellig was! Haha.
De dag erna kwam het gesprek met meneer en onze begeleidster. Het zullen niet voor niets Spanjaarden zijn met hun mañana, mañana ( Morgen, morgen ). Nadat we om 14:00 ons gesprek zouden hebben, startte het pas om jawel, 15:30. En ze had het lef ook nog te zeggen dat het even snel, snel moest omdat ze nog 10 minuutjes hadden. Ik kon er eerlijk gezegd wel om lachen, typische iets wat ons wel weer zou overkomen… Gelukkig liet meneer zich niet zo snel afwimpelen, en kregen Daniëlle en ik toch wel ongeveer 10 minuutjes per persoon gesprek. Kort samengevat vond Elenia dat we het ontzettend goed deden, was onwijs tevreden met ons en vond het jammer dat we alweer bijna weg gingen. Volgens mij verzon ze het daar allemaal ter plekke, maargoed. Zou mij een worst weten, ik heb mijn beoordeling weer in de pokket. Omdat ik donderdag ook officieel jarig was, en meneer weer weg zou gaan zou hij uiteten gaan met ons, helaas moest ik tot 21:00 werken dus zou voor mij dit feestje niet door gaan. Totdat meneer even met Jane ging praten, 2 minuten erna mocht ik om 18:00 me gaan omkleden. Wat een top verjaardag toch weer!
Na het uiteten wouden we toch nog heel graag even naar de speelzaal om tickets te winnen. Omdat er andere kinderen al aan het basketballen waren, en ons jaloers maakte met de vele gewonnen tickets, waagde ik mij aan het rat van fortuin. Ik gooide er een euro in, gaf er een flinke zwiep aan en hield het nauwkeurig in de gaten. Toen hij dichtbij de 500 tickets kwam was het haast te mooi om waard te zijn. Hij knikte toch nog naar de 5. Balen man, tot ineens dat ding als een razende tickets uitwierp. Hij stond wel op de 5, maar gaf ons 500!! tickets... In een klap waren we dus 'rijk' . De 3 koningen geluk stond toch weer aan mijn zijde. Toen we gingen kijken wat we allemaal met deze bijna 600 ( want we hadden nog een paar keer gedraaid ) was het eigenlijk vrij weinig. Ondanks dat we zoveel tickets hadden, konden we er zo weinig mee...
Vrijdag was het verder een rustig dagje tot de avond. Ik vond het namelijk nodig flauw te vallen. Nadat de meiden een glas in de badkamer hoorde vallen moesten ze eerst lachen, dat kon er maar eentje zijn om de boel te laten vallen. Toen ze me riepen en ik geen antwoord gaf kwamen ze toch even polshoogte nemen. Toen ik daar languit lag was het toch even klaar met het lachen. Ik had buiten de hoofdpijn en duizeligheid geen klachten dus ben met een aspirine weer mijn bed ingedoken. Toen ik de volgende ochtend wakker werd brak de hel pas echt los. Ik voelde me namelijk niet goed genoeg om te werken. Om hier niet naar je werk te willen heb je een briefje nodig, dus ik besloot naar de dokter te gaan. Toen ik naar de receptie liep voor een afspraak bleek hij er echter niet te zijn in het weekend. Er was een hoop paniek om totaal niks. Ik wou namelijk niet werken, maar moest en zou dat verdomde briefje hebben. Omdat ze me niet gewoon in mijn bed wouden laten liggen werd ik boos, waardoor ineens alle toeters en bellen begonnen te rinkelen bij mijn collega’s. Een van de collega’s bracht me naar het ziekenhuis en vertelde daar wat er met me aan de hand was. Even erna vertrok hij alweer en begon het ellendig lange wachten in de wachtkamer. Ondertussen wat telefoontjes gepleegd. Mams onbezorgd gemaakt door haar een smsje te sturen dat ik naar het ziekenhuis was, maar er niks ernstigs aan de hand was. Niet een erg slimme zet natuurlijk… haha!
Uiteindelijk kwam zelfs de thalasso manager nog langs in het ziekenhuis, en toen ineens was ik aan de beurt. Gelukkig was ze erbij want mijn behandelende arts sprak geen woord, serieus geen woord Engels. Met Elenia als tolk moest het toch wel goed komen. Maar in plaats het lang verlangde briefje te krijgen moest ik meelopen. Ik werd op een bed gelegd en binnen no time stonden er 3 artsen om me heen. Je krijgt me niet geheel snel bang, maar op dat moment scheet ik toch wel 7 kleuren in mijn broek. De ene was mijn bloeddruk aan het opnemen, terwijl de andere bloed uit mijn vinger prikte. De andere nam mijn tempratuur op en toen werd er nog bloed geprikt. Toen er nog allemaal rondjes op mijn lichaam geplakt werden had ik het even niet meer. Het leek wel alsof ik aan het sterven was. Ik vond die plakkertjes wel wat ver gaan en vroeg waarvoor het was. De beste man in praktijk sprak echter geen woord Engels waardoor ik met handen en voeten de zelfde vraag stelde. Ik geloof dat hij me toen begreep en hij maakte stroom geluidjes.. BBZZZ BBBZZ…. ARE U FU***** KIDDING ME?!?
Toen ook dat erop zat (Het deed trouwens geen pijn) zeiden ze dat ik moest wachten voor de scan. Ik had meer het idee dat dit geldklopperij was dan dat er echt iets met me aan de hand was. Gelukkig kwam al snel lieftallige Kimberly, die me gezelschap kwam houden. Toen de dokter kwam vertellen dat ik nog 4 uur moest wachten op de scan vond ik het allemaal wel welletjes geweest. Ik voelde me ondertussen kip lekker, alleen wat hoofdpijn. Ik kwam hier voor een verdomd verzuim briefje, en vervolgens word ik leeg geprikt en door een scan gehaald? Act like normal PLEASE…?!? We besloten dus, tegen de wil van mijn arts, en de zuster en weet ik veel wie allemaal weg te gaan. Ondertekende netjes een briefje dat ik op eigen risico naar huis ging en vertrok toen ook daadwerkelijk richting de taxi. Ik heb daar ongeveer 4 uur gezeten, heb me leeg laten prikken en kwam terug zonder briefje. Missie duidelijk mislukt.
Maar, het enigste wat dan wel meezit is dat de thalasso baas duidelijk gezien en gehoord heeft dat ik er zat, wat ze met me hebben gedaan, en dat ze dat briefje dus niet meer nodig had. Dus ben ik uiteindelijk zaterdag en zondag in mijn bed blijven liggen, uitrusten, films kijken en huiswerk maken. Ik had het gewoon even nodig.
Deze dagen hebben we trouwens aardig wat bezoek gehad, vragen of ik nog leef. Volgens mij dachten ze namelijk dat ik er goed slecht aan toe was, terwijl ik me dus gewoon eigenlijk kip lekker voel. Maar okay, gezellig!
Nu nog even genieten van de laatste weekjes, mijn vrije dagen optimaal besteden aan leuke dingen, want er zijn nog zoveel dingen die ik zo graag wil doen, maar er is nog zo weinig tijd… Het word echt keuzes maken, maar ik weet zeker dat alle dingen die ik moet laten liggen nog een keertje ga doen, want verdorie wat is dit eiland mooi en prachtig! Ik ga sowieso terug komen om hier ooit weer te gaan stappen, lachen en alles wat ik deze stage gedaan heb herbeleven!
Ik kan me ook nu al druk maken om mijn vertrek datum, ik wil nog geen afscheid nemen van alle mensen waarvan ik ondertussen ben gaan houden. Wat een super, super, super toffe meiden heb ik hier leren kennen! En ondanks dat ik de thalasso receptie geen hol aan vind, heb ik het toch voor elkaar gekregen om 5 dagen in de week, 8 uur perdag, en tot nu al 7 weken lang iedere keer weer met een smile te staan, en weer iets leuks mee te maken. Hoe saai het er soms ook kan zijn, je moet je eigen geluk en plezier maken. En dat lukt me iedere keer weer!
Gran Canaria, ik hou van je! <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
